MAKALE ARTICLE

Dünya kapitalizminin krizi 1980’lerin başında sermaye yanlısı bir karşı-devrimci sosyo-ekonomik programın hayat geçirilmesine yol açtı. Bu karşı devrimin iki temel amacı vardı: Birincisi, sermaye birikiminin erişim alanını, menzilini genişleterek sermayeye geleneksel olarak düşük kâr oranı ve aşırı birikim semptomları gösteren sektör ve coğrafyalardan yeni sektör ve coğrafyalara akabilme yetisini kazandırmaktı. İkincisi ise sermaye döngü hızını arttıracak adımları atmaktı. Bu iki adım İstikrar ve Yapısal Uyum Programlarının, ve sonrasında karşı devrimi standardize eden Washington Konsensüsü’nün arkasında yatan temel rasyonaliteyi şekillendirdiler. Ancak bu uzun vadeli bütünleşik program 1980’lerde 1970’lerde başlayan durgunluğu, aşırı borçlanma eğilimini ve istikrarsızlıkları derinleştirdi. Washington Konsensüsü özellikle azgelişmiş kapitalist ülkelere kaşı-devrimci reform konusunda bir disiplin getirdi. Genişleyen sermaye akımları dolayısıyla 1990’ların ilk yarısında finansman sorunlarının çözülmesi performansı görece iyileştirdi. Ancak 1990’ların ikinci yarısında yeniden ekonomik kriz ve kaosa geri dönüldü.

The crisis of World Capitalism resulted in the implementation of a counter-revolutionary pro-capital socio-economic program in the 1980s. This program had two basic objectives: Firstly, by extending the range and domain of capital accumulation, to allow capital to enhance its capability to fl ow from the sectors and locations off ering low profit rates and exhibiting the symptoms of over-accumulation into the more promising sectors and locations. Secondly, to take necessary measures to increase the velocity of capital turnover. These two shaped the basic rationality behind the so-called Stabilization and Structural Adjustment programs, and Washington Consensus which standardized the basic steps in the aforementioned counter-revolution. However, in the 1980s, this long-term integrated program deepened the stagnation, excessive debt accumulation and instability which emerged in the 1970s. So-called Washington Consensus disciplined the underdeveloped capitalist countries in pursuing the basic steps of counter-revolutionary reform. In the first half of the 1990s, due to the increasing international capital fl ows which eased the financial constraints, most of the capitalist countries performed relatively well. On the other hand, the second half of the 1990s witnessed a return back to economic crisis and chaos.