MAKALE ARTICLE

Tıp eğitimi çağlar boyunca, bilimsel, politik, ekonomik ve sosyal gelişmelerden doğrudan etkilenmiştir. Milattan önce başlayan Dogma çağı ve izleyen Ampirik çağda tıp eğitimi sosyal statüye göre mümkün olabilmiştir. Aydınlanma çağında da bu durum değişmemiş, tıp eğitiminden sadece seçkinler yararlanabilmiştir. Eğitimin içeriği ise dönemin doğrusal neden-sonuç ilişkisi kurmaya dayanan bilim anlayışından etkilenmiştir. Flexner’in 1910’da hazırladığı rapor aslında bir başlangıç değil Amerikan Tabipler Birliği’nin tıbbı “bilimsel” hâle getirmeye yönelik neredeyse 50 yıldır sürdürdüğü çabalarının bir sonucudur ve kadınların ve Afrikalı-Amerikalıların gidebildiği okullar başta olmak üzere çok sayıda tıp fakültesinin kapatılmasıyla hedefe ulaşmıştır. Raporun küçük grup eğitimi ya da tıp fakülteleriyle toplum arasında organik ilişki gibi önerileri ilgi görmemiş, tıpta disiplin-temelli eğitim hâkim olmuştur. Günümüzde tıp fakültelerinin sosyal sorumlulukları daha çok gündeme gelse de, hâkim olan anlayış yeterliğe-dayalı eğitim, standardizasyon ve akreditasyon gibi sonuç-odaklı bir üretim söylemine dayalı uygulamalardır. Tıp eğitimiyle ilgili uluslararası ya da ulusal çok sayıda rapor yayınlanmıştır. Raporlar ilham verici olsa da beklenen değişim çok kolay olmamıştır. Değişiklik gerçekleşse bile, bu tıp eğitimine daha çok kaynak ayrılması ya da ulusal ve üniversitedeki yöneticilerin desteği sonucu değil, çoğu zaman kaynakların azalmasına ve diğer öğretim üyelerinin direncine rağmen. öğrencilere ve topluma karşı sorumluluklarının farkında ve adanmış okul yöneticilerinin ve öğretim üyelerinin çabalarıyla gerçekleşebilmiştir.Tıp eğitiminde olumlu değişiklikler yaratma potansiyeline sahip probleme dayalı öğrenme, topluma-dayalı/yönelik eğitim gibi stratejiler ciddi yatırım ve işbirlikleri gerektirir ve kalıcılığı ulusal eğitim ve sağlık politikalarından doğrudan etkilenir. .      

 Abstract:  Medical education has been directly influenced by scientific, political, economic and social developments throughout the ages.In the eras of Dogma (BC) and Empiricism, medical education could be attained according to social status. This tendency didn’t change during Enlightenment, only elites could benefit medical education. Content of education was influenced by sciencific perspective of the era based on linear causal relationship. The Report prepared by Flexner in 1910, wasn’t actually a beginning but a result of American Medical Association’s nearly 50 years of efforts to make medicine “scientific”, and the goal was achieved by closure of many medical schools, including schools for women and African-Americans. Report’s recommendations on small group education or organic relations with community didn’t attract attention, and discipline-based education prevailed in medicine. Although currently medical schools’ social responsibilities are more on the agenda, dominant approaches are competence-based education, standardization, accreditation, which are based on outcome-driven production discourse. Numerous international or national reports on medical education have been published. Although reports were inspiring, expected change wasn’t easy. If any change happened, this wasn’t due to increase in resources allocation or the support of national and university administrators, but due to efforts of school managers and faculty staff committed to their responsibilities for students and community, despite decreasing resources and resistance of other faculty members.Strategies like problem-based learning or community-based/oriented education that have the potential to create positive changes in medical education require substantial investments and collaborations; and sustainability is directly affected by national education and health policies.