MAKALE ARTICLE

Kolombiya SARS-COV2 salgının kontrolünde erken dönem diğer ülkelere görece daha başarılı olmuştur. Toplumsal hareket kısıtlılığı ve tecrit önlemlerinin erken başlaması yanında mevcut vakaların saptanamaması, düşük test hızı, kuraklık gibi faktörlerin de düşük insidans ve mortalitede rol oynadığı ileri sürülmüştür. Buna karşın salgın kontrolündeki bu tartışmalı başarı kısa süreli olmuş, sermaye birikiminin devamlılığı yönlü salgın kontrolü stratejilerinin devreye girmesi ile Kolombiya pandemiden ciddi etkilenen ülkeler arasında yer almıştır. Kolombiya cezaevleri büyüyen salgın, mülteci ve yerli nüfuslara yönelik önlemlerde ayrımcılık, paramiliter güçlerin tecrit önlemlerini istismar etmesi, pandemi döneminde devreye sokulmak istenen neoliberal reformlar ve halkın isyanı ile salgın kontrolünde siyasal ve sosyoekonomik faktörlerin etkisi göstermesi açısından derslerle doludur

Colombia was relatively more successful in controlling SARS-COV2 pandemic in its early phases. Besides the restricted nature of mobility and early introduction of isolation measures, it is maintained that failure in identifying existing cases, low speed in tests and drought were other factors having their role in seemingly low incidence and mortality. Nevertheless, this disputable success in pandemic control was of short term and Colombia had its place among those countries most seriously affected by the pandemic upon the phasing in of pandemic control strategies mainly geared to the continuation of capital accumulation processes. The case of Colombia is full of lessons to take with respect to a range of phenomena including the role of prisons, discriminatory measures targeting refugee and indigenous population groups, abuse of isolation measures by paramilitary groups, neoliberal reforms imposed during the pandemic, people’s insurgency and the manifest effect of political and socioeconomic factors in pandemic control.